Pociski są pięknem rozpalonego nieba.

Szybkie spojrzenie w lustro. Idealnie. Krótka czerwona sukienka opinająca opalone, szczupłe ciało. Długie czarne włosy do pasa i krwistoczerwone usta. Uśmiech. Lubię siebie, myśli. Inni też ją lubią, każdy lubi patrzeć na zadbane, piękne kobiety. Wychodzi. Stukot obcasów słychać na całej klatce. Otwiera się winda. Na oko trzydziestoletni mężczyzna rzuca jej badawcze spojrzenie. Uśmiecha się, nie wysiada. Ona pewnym krokiem wchodzi do środka, naciska "0". Kierunek parter. Mężczyzna jeszcze chwilę się waha, po czym zaczyna rozmowę. W końcu ośmiela się zapytać o numer, przecież nie na darmo zjechał znowu na dół. Ona obdarza go pobłażliwym uśmiechem, po czym odchodzi. Zostaje po niej tylko stukot dwunastu centymetrowych obcasów. Idzie dalej pewnym krokiem, słyszy gwizdanie za plecami. Ktoś na nią trąbi, ktoś się zatrzymuje, może podwieźć? Pójdę sama. Wsiada w ten sam autobus co zawsze, przyciąga wiele spojrzeń. Ostatni przystanek, wysiada. Idzie jeszcze trochę zaludnioną ulicą, po czym dochodzi do miejsca, gdzie nie ma o tej porze nikogo. Ściąga buty, idzie dalej boso. Siada na krawężniku, sukienka jej się brudzi, chyba się rozdarła. I chuj. Jeszcze ratuje się papierosem, czuje wibrację telefonu. Spogląda na wyświetlacz - moje Kochanie. Kryje twarz w dłoniach. Pozwól, że opowiem Ci o kobiecie, która żyje, chociaż nie jest pewna, czy potrafi oddychać.