My.

Dni były takie długie, a noce były usłane gwiezdną biżuterią. Księżyc nieśmiało zaglądał nam do oczu i oświetlał twarze, które patrzyły na siebie z miłością. Spacery splecionych dłoni i kochających ust. Spojrzenie w którym zawarte były całe miłosne etiudy. Czując Twój oddech na swojej twarzy nie potrzebowałam niczego więcej. Świat był tylko nasz i niczyj więcej. Nic więcej się nie liczyło, oprócz tych długich godzin wypełnionych nami. Listy, w których zawarta była ta cząstka miłości, której w żaden sposób wbrew pozorom opisać się nie dało. Gdyby ktoś wtedy kazał mi odejść z tego świata, odeszłabym z uśmiechem na twarzy, bo przeżyłam największe uczucie, jakie spotkać może zwykłego człowieka. Kochałam całą sobą. Co było w tym najwspanialsze? Że otrzymałam wzajemność. Tak piękną wzajemność, że byłam gotowa umrzeć za Ciebie. Wiem, że Ty również... To była wzajemność i zależność. Razem - układ idealny. Osobno? Tak naprawdę nie wyobrażam sobie, jakby to mogło być osobno. Morze łez wylanych ze wzruszenia, strachu o utratę, z zazdrości, czasem z bólu... Ono miało sens. Te łzy kształtowały to uczucie. Tyle lat i żadnego złego słowa wypowiedzianego z obu stron. Wszystko jak idealny sen, jak bajka dla dzieci marzących o miłości. Romantycznie, pięknie, słonecznie... Wydawać by się mogło, że to nieprawdziwe. Czy nie jest grzechem żyć w tak wielkim szczęściu? I pomyśleć, że za trzy miesiące minie cztery lata, odkąd nasze drogi się spotkały. Gdzie Ty i ja połączone już na zawsze wielkim uczuciem. I tak naprawdę żadnego "przedtem", przed Tobą nie było. I "po", gdy Ciebie zabraknie też już nie będzie. Bo tak naprawdę już zawsze będziesz moja.

/ i tak siedząc przytulona do Ciebie ostatnio późnym wieczorem nad wodą po raz kolejny poczułam się tak cholernie szczęśliwa, bo mam kogoś tak bliskiego...