z niecierpliwości strun spragnionych...

Poczułam jego zapach mijając go przypadkiem na mieście. Nie zobaczył mnie. W klubie jednak nie omieszkał podejść. Odpowiedziałam od niechcenia, i odwróciłam się znacząco w drugą stronę. Ignorowałam. Jednorazowa akcja, która dawno temu się zakończyła. Przeszło mi całkowicie. Nic nie drgnęło. Nic. 

A Twój zapach czuję do teraz. Wiesz, że wczorajsza noc całkowicie zaburzyła mój jako taki porządek? Do tej pory; bez zobowiązań, fajna przygoda, rób co chcesz, spotykamy się tylko dla przyjemności, fajnego spędzenia czasu, tak po prostu. Wczoraj? Byłeś zazdrosny o niego. Ilekroć o nim wspomniałam denerwowałeś się. Pełne zazdrości i zawodu"no to idź do niego" było jednym z najmilszych zdań jakie wczoraj wypowiedziałeś. Zaraz po tym, że bardzo, bardzo, bardzo mnie lubisz. I że może coś... może coś więcej? I że obiecujesz do mnie przyjeżdżać, jak już będziesz tak daleko. Nie wierzę, że przyjedziesz. Wierzę, że lubisz. Nie wierzę, że jestem wyjątkowa i jedyna. Wierzę, że pasujemy do siebie. Nie wierzę w nas jako potencjalną parę. Wierzę w to dziwne coś, co do Ciebie czuję.

noc jest z milczenia skrzydeł ptasich
gwiazdy z mądrości swoich oczu
rozkute w planetarnym czasie
po grzbiecie nieba światło toczą

modlitwa jest z wzniosłości dzwonów
z zadumy kaplic i organów
z różańca wpół uśpionych domów
co na mszę pod kościołem staną

a my z wiecznego niepokoju
z przelotów wiatru, z garści cienia
z brzóz przedwieczornych
które stoją nad cichą rzeką zamyślenia

a my z harmonii i rozdźwięku
 z niecierpliwości strun spragnionych
które od bólu łzami pękną
pod gniewem rozpalonych dłoni


edit;  słucham tego i tęsknota za Nim zżera mnie od środka
dawno nie czułam niczego tak intensywnie, chcę być lepsza, znowu...