Tak często Cię widzę, choć tak rzadko spotykam...

Smaku Twego nie znam, choć tak często mam Cię na końcu języka.

Jeden z tych destrukcyjnych momentów, gdy nawet niezawodnie chłodna i umiarkowanie obojętna xyz traci kontrolę. Długo sobie wmawiałam, że to nic. Że pikuś. Że te pocałunki są swoistą formą rozrywki, a każde spotkanie to jedno z wielu w moim zabieganym i towarzyskim życiu. Fajnie było wracać z jednej randki i szykować się na drugą. Na spotkaniu z Tobą czułam chemię, Ty też zdawałeś sobie z tego sprawę. Patrzyliśmy na siebie wyjątkowo i mówiliśmy o tym, choć żadnych, choćby najmniejszych zapewnień nie było. Powiedziałeś raz, że bardzo mnie lubisz. W przerwie między namiętnymi pocałunkami. Odpowiedziałam "ja Ciebie też" i pomyślałam sobie, jak pięknie by te słowa brzmiały, gdyby były odpowiedzą na dwa inne. Dwa najpiękniejsze słowa świata. Ale wiem, że na nie za wcześnie. I jednocześnie za późno. Bo one nie mają prawa bytu w naszej relacji. Czym jest nasza relacja? Z boku wygląda jak otwarty związek. Spotykamy się od czasu do czasu, jest fajnie, piękna para, a potem każde idzie w swoją stronę. Zawsze dziwiło mnie w facetach to, że nie widzą problemu przejścia się przez miasto z dziewczyną za rękę, mimo że z nią nie są. Już raz tak miałam. Ale nie o to chodzi. Chodzi o Ciebie. I może pisząc o tym wszystkim sama się nakręcam, choć nie powinnam. Powinnam powiedzieć sobie; stop i dalej się w to bawić. To zabawne. Jesteś pierwszym facetem, z którym tak świetnie bawię się w windzie, przy fajce i wszędzie. I pierwszym od dawien dawna, dla którego chciałabym po prostu zrezygnować z tego szybkiego, imprezowego życia. I być po prostu czyjąś. Wiesz, że mogłabym być Twoja? Taka tylko dla Ciebie. Silna i niezależna xyz, która chciałaby zamienić się w małą i bezbronną Twoją kochaną. 

To jest paradoksalne i głupie, bo przecież oboje nas przyciągnęło do siebie właśnie nasze stare podejście. Zabawa, żadnych zobowiązań. Chyba przegrałam tę grę...