Echo.

Powrót do rzeczywistości. Wyjazd zdecydowanie dobrze mi zrobił, ale tylko psychicznie. Fizycznie? Spałam tylko jedną noc, na 5 spędzonych. Za to udały się imprezy ze studentami, z tubylcami i z dj'ami. Obecnie nie mam głosu - wiadome powody...

Bawiłam się świetnie, poznałam świetnych ludzi, pozwiedzałam. Ogólnie ok. 

Teraz męczy mnie cholery strach. O przyszłość, o to co będzie. Pierwszy kubek kawy wypity w moim domu, w mojej kuchni trochę mnie uspokoił, aczkolwiek tylko na chwilę. Dziwnie jest wrócić do prawie pustego mieszkania, gdzie jesteś sam ze sobą, gdy noc wcześniej bawiłeś się o 5 nad ranem w najlepsze z nowo poznanymi ludźmi. Zdecydowanie  nie lubię i nie znoszę dobrze samotności. Chociaż może to nie tyle samotność, ile spokój? W takim razie nie lubię spokoju. 

Ogarnia mnie wielki lęk, aż ciężko mi oddychać (a może to po fajkach?). Czuję się nieswojo. A wczoraj było jeszcze tak pięknie...

Dużo problemów ostatnio się na mnie zwala. Zbyt dużo. Tak bardzo zaczyna mi brakować Boga... I Was, bloga też mi brakowało.

* * *

Mamy bezwietrzny wieczór
Cisza krzyczy szeptem, którego nikt nie umie słyszeć
Uciec od tego i nie wrócić
Kłopoty, zamknąć oczy, zniknąć w nocy
Uśmiech przez łzy- to nic nie zmieni
Niczego nie da się naprawić, wyjaśnić, wymienić
Naszych problemów nie rozwiąże już telefon
Kolejny raz w ścianę uderzam pięścią
Chociaż nie jestem winny, tępy ból, zapijmy...
Tak bardzo czuję się bezsilny...