kwantowa teoria naszych ciał

Mijam góry radości, doliny zmartwień, przeskakuję rzeki łez. Wpadam w kotliny rozpaczy, by za chwilę dzięki szybkiemu spierwiastkowaniu wypaść na prostoliniowy tor melancholii. Tonę w niej jak w oceanie, czując słony smak NaCl. Mnożę nas przez siebie, dzielę nasze wątpliwości i dodaję kolejny pocałunek podzielony przez odległość serc. Na sinusoidzie euforii skaczę i opadam. Czy istnieje jakiś wzór Sarrusa, gdzie dzięki krzyżówce naszych ciał znajdę rozwiązanie? A może mądry Viète wie, jak nas do siebie dodać, byśmy nie wyszli ujemni? Mnożąc mnie razy Ciebie wychodzi jakiś ułamek, a przecież nie chcemy być dziś podzieleni. Newton coś mówił o oddziaływaniu naszych ciał, lecz Kepler zaraz dodał, że każde z nas ma swoją własną orbitę. A gdyby tak oszukać ich wszystkich i wpaść na jeden tor? Bądźmy hermetyczni razem, nie przepuszczajmy żadnych wątpliwości do siebie. Nie bądźmy jak wapienie, które się rozpuszczają. Czy nie możemy być diamentami? Ja bym we wszystko Ci uwierzyła, nie zważając na naukę, lecz nie dana nam konkluzja.

Właśnie usłyszałam, że jesteśmy równaniem sprzecznym i brak nam rozwiązań.