W lesie znaczeń słów łatwo zbłądzić.

I uginam się, zginam na pół. Zgięta tak leżę i kończyny jakieś powykręcane, nieswoje, nie moje. Zbłąkany wzrok kieruję w nicość, bo tylko ona mnie otacza. Czarne mroczki, świsty, gwizdy i lamenty słów. Jakieś ocieranie się o siebie słów i znaczeń zupełnie tutaj niepotrzebnych. Patrzę, wyglądam za Tobą i jakoś taka pustka mi zostaje. Słowa. To nie one są dziś diabłami. To ich brak uwiera mnie gdzieś w okolicy pompującego mięśnia. Doskwiera mi dziś brak Ciebie. Leżę więc tak, a w tej nicości nawet dźwięki nie chcą się przedostać do Ciebie. Sygnałów nie wysyłam, bo mi mówią, że zasięgu brak. Daleko mi do Ciebie dziś strasznie, choć blisko nigdy nie było. Jest pogłoska, że kiedyś wspólny akord znajdziemy.