Strumienie pytań zalewają mnie.

Czy myślę, że to ma szansę się ziścić? Od zawsze byłam ostrożna, ale tym razem pokonuję sama siebie w byciu pesymistką. Wmawiam sobie i wszystkim naokoło (bliskim), że to nic. Że nic nie będzie, nic poważnego, nic dla nas, nic na stałe, nic... Moje serce przeczy i wydziera się wniebogłosy, że coś, że tak, że na stałe, że już teraz, że owszem... Ale usta zaprzeczają myślom. Bo ja ostrożna jestem. Czy to zakochanie moje? Ciągle zaprzeczam i neguję, ale chyba coś w tym jednak jest. Nie jest mi obojętny, a to już coś znaczy. Od dawna nikt nie był dla mnie nie-obojętny. Czy moim zdaniem taka wieczność byłaby dobra? Ciągle mówię, że jest niechciana i przereklamowana, ale szczerze o niczym innym nie marzę. Chcę wtulić się w jego ramiona i być spokojną, że nie zmienią się one za dwa tygodnie. Ani wcale. Czy chcę tak bez zobowiązań? Czy się nie boję? Strasznie się boję. Ostatnie moje dni są wypełnione od rana do nocy strachem. Strachem o to co będzie, jak będzie, co zrobię, jak go nie będzie, czy będzie jeszcze kiedykolwiek, czy tylko jeden raz... Nie chcę bez zobowiązań, w pozornej wolności. Bo to jest imitacja wolności. Prawdziwą wolność można odnaleźć chyba tylko w ścisłej niewoli. Tej dobrej, z wyboru. Czy jest szansa? Ja nie mam pojęcia czy jest. To wszystko jest takie piękne, a zarazem tak proste i skomplikowane, że nie wiem. Nasza historia jest tak banalna, że aż niezwykła. Tak krótka, że wydaje się ciągnąć w nieskończoność. Tak przypadkowa, że wydaje się być zrządzeniem losu. Nie wiem czy jest szansa, choć to wszystko wygląda na piękną historię. Nie wiem jak się przekonać, jak to wygląda od drugiej strony. Nie umiem i chyba boję się o tym porozmawiać. Z Nim. Co bym wolała? Jego bym wolała. Tak po prostu, patrzeć na niego. I poczuć przez chwilę, albo na zawsze. Czy nie uważam tego za piękne? Myślę, że to jest trochę jak róża. Piękne z wyglądu, ale gdy się bliżej temu przyjrzeć i dotknąć - boli. Tutaj kolcami jest niepewność i niewiedza. Niewiedza, co on czuje i czego chce.

Nie zadawaj pytań by nie ściągały na ziemię. Tam, w górze, jest piękniej.

Owszem, jest piękniej. Ale gdy pomyślne wiatry przestają nas nieść, trzeba kiedyś opaść. A opadając lepiej znać grunt, bo może zaboleć.

* * *

Jak pewnie się domyślacie, post powstał dzięki Waszym pytaniom skierowanym do mnie. W sumie pomogły mi one w rozmyślaniach, szkoda tylko, że wniosków brak.