Chodź ze mną.

Wielki strach o utracenie wolności. A ja w Tobie wolność odnajduję, w pospiesznym splocie rąk i powolnym pocałunku. Gwiazdy nam nad głową spadają, a my to samo niewypowiedziane życzenie mamy. Szczęśliwy jesteś, nie tylko z powodu uczelni, ale z mojego najbardziej. I Ty mi szczęście dajesz, jakiego brakowało w tym pustym świecie wypełnionym obcymi ludźmi, obcymi ustami, dłońmi i butelkami, które wcale moje nie były, choć trzymałam je mocno. I wszystko nagle jakieś takie zakochane, romantyczne i nasze jest. Dni nami wypełnione, zaplanowane. Ale spieszyć się trzeba, bo wzywa Cię zapchlona stolica, której już zawsze lubić nie będę, bo mi Cię zabiera. Kilka dni tylko dla nas, a potem walka o coś, co może przetrwa, a może wypadnie nam z rąk. Poważny krok dziś uczyniłam, zrywam z tym co do tej pory było dla mnie codziennością, mówię im; czyjaś jestem, a nie wasza i dostępu do mnie nie macie. I nie odpowiadam na wiadomości flirtem wypełnione i nie oddzwaniam, nie odbieram, nie idę. Twoja dziś jestem i mówię Ci; nie żałuję, bałam się, że coś stracę, a zyskałam coś o wiele cenniejszego. Szaleć można także we dwoje, ale w wielkim tłumie obcych rąk miłości nie znajdę. A wiem, że razem jej poszukamy. Nad Wisłą jej poszukamy:)