więdnę bez Ciebie, usycham

Chodzę cały dzień po domu i nie mogę sobie miejsca znaleźć. Kuchnia jest jakaś taka mniej przytulna, a sypialnia mniej spokojna. Łazienka straszy mnie swoim chłodem, mimo że zawsze była ciepła, a wszystkie inne pomieszczenia wydają się obce. Sama jestem tu jak palec. I dzwoni telefon i wołają, no chodź na piwo, chodź z nami, porozmawiać, pobawić się, bo piątek, a ja nie. I wcale mi nie brakuje głośnej muzyki, albo butelki piwa. Nawet fajek mi nie brakuje bo rzucam je przecież, bo ciągle mi wmawiasz, że to podchodzi pod uzależnienie, że palę po przebudzeniu i palę przed snem, a między tym wypalam kolejne 20 sztuk. Wiem, że ta mała fajka mogłaby trochę naprawić to wszystko i dać mi siły, by chociaż przeżyć tę noc. Ale dla Ciebie to robię, nie chcę byś musiał mówić; moja dziewczyna jest palaczką. I chodzę tu jak własny cień i powtarzam ciągle; ale jest mi smutno. Cholernie mi smutno i płakałam wczoraj, nawet Twój sms słodki nie rozjaśnił mroku. A myślałeś o mnie patrząc tam, gdzie wszystko się zaczynało. Leżałam w pustym łóżku i zimnej pościeli, a Ty na dworcu byłeś i czekałeś na autobus, który zawiezie Cię do znienawidzonego przeze mnie miasta. Wróć tutaj, przyjedź do mnie i nie wyjeżdżaj już więcej. Ja nie wytrzymam tych kilku (?) tygodni bez Ciebie, a jak pomyślę, że najbliższy rok to widywanie Cię kilka razy w miesiącu, to chce mi się płakać. Nie umiem już bez Ciebie normalnie funkcjonować.

słów jakoś brakuje

i cisza tylko dźwięczy

szafa patrzy na mnie wrogo

a łóżko niewygodne jakieś

dni szare i zbyt długie

noce zimne i mokre od łez

bez ciebie

* * *

z tęsknoty pisze się wiersze
z bolesnej
drążącej śpiewny owoc ciała
patrząc na samotne palce
mogę wysnuć pięć poematów
dotykając moich napiętych ust
szepczę
i słowa - rozkołysane rytmem wielkiej wody
plotą się w wiersze
mokre
bardzo słono biegną poprzez twarz

/Poświatowska/